Celebruję życie

Jaki piękny początek roku, wliczając tysiąc pięćset sto dziewięćsetny raz podjęte postanowienie od dziś ograniczania pustych kalorii.

Wczoraj szczęście potrójne, a nawet poczwórne - Loluś zdał egzamin na prawo jazdy, Junior założył sobie podpis elektroniczny i cyfrowo złożył wniosek o przystąpienie do matury, złożyłam na kancelarii odwołanie, z którego napisania jestem autentycznie dumna w poczuciu dobrze spełnionego prawa, a do tego kocham i jestem kochana. Po piąte - pod koniec stycznia zapowiada się romantyczny weekend. Po szóste: dwa dni temu pojechalam na shopping do galerii, obkupiłam się w Massimo Dutti na wyprzedaży, słowem jestem prawie starszą (lub politycznie poprawniej: dojrzałą) panią lubiącą klasykę.

Loluś dostał piękny fotoalbum z całego swojego życia, oglądaliśmy wspólnie, na zdjęciach po jego narodzinach ważyłam chyba 54 kilo, ale wyglądałam na zabiedzoną na buzi. Nosiłam rozmiar 34, teraz 38 i lubemu się podobam taka zdrowo odkarmiona, bo jak on twierdzi - nie lubi szpary między udami. Jednak kolejny raz postanowiłam zrezygnować z mleka i syropu do kawy, żeby wrócić do wagi z mocną piątką na początku.

Ukulturalniam się - obejrzałam cały serial "Chłopi" sprzed pięćdziesięciu lat (mam porównanie z aktualną wersją kinową), serial "Noce i dnie" (Dąbrowska była świetną obserwatorką życia i nieprawdą jest, że choroby psychiczne, alkoholowe, zdrady, romanse nie istniały wcześniej) i jestem w trakcie oglądania "Nad Niemnem". Dużo więcej mi to daje niż Netflix. Dla równowagi odmóżdżam się tureckim "Zakazanym owocem". 

Chwilo, trwaj!